vijf maand ver!

5 maanden ver. De tijd vliegt sneller dan een straaljager op cafeïne, als zo iets zou bestaan. Als ik de afgelopen maand zo kort mogelijk zou moeten samenvatten dan zou ik beginnen met: “Herdefiniëring van ongerepte natuur”. Van deze 31 dagen hebben we er 9 doorgebracht in Bulgarije. Daar deden we de noordkant van het Rila-gebergte, sneeuw dus. Gelukkig hebben we ons ondertussen allebei waterdichte schoenen aangeschaft :) We deden onze eerste wandelingen in ‘berengebied’ met een ei in ons broek. En al zeker wanneer we een dode hond met maar 3 poten aantroffen in dat gebied… Dus ja, we waren nog niet in het land van ongerepte natuur maar het was toch al een beetje begonnen :D Na het Rila-gebergte en de 7 heuvels van Plovdiv brachten wandelingen in Smoljan en sneeuwexpedities in het Centraal Balkangebergte ons richting een 18°C microklimaat in Krushuna Falls, dichtbij de Roemeense grens.

Roemenië is eigenlijk nog beter dan Bulgarije (sorry Bulgarije). In Roemenië staan geen twee bomen op één rij (voor de wiskundige wonders: ja ik weet het, elke verbinding van twee punten is een lijnstuk). In Roemenië staan geen drie bomen op één rij (voor de wiskundige wonders: ja inderdaad, dat is altijd een driehoek). Maar dus, veel ongerepte natuur. Dit land heeft 12 nationale parken en 12 natuurreservaten (dat is blijkbaar iets anders). 60% van alle Europese bruine beren leeft in Roemenië (ik zou het ook wel weten als beer). Je merkt aan veel dingen dat mensen hier uit het communisme komen. Ik kan er niet echt de vinger opleggen maar de sfeer is gewoon zo. Mensen zijn down-to-earth. Nikolai (zijn naam doet hem eer aan) wist ons te vertellen dat het nog maar sinds een zestal jaar is dat de meerderheid van de Roemenen de natuur heeft ontdekt. 3 weken bleven we in Roemenië. 12 wandelingen, waarvan we er sommige noodgedwongen moesten inkorten. Ofwel omdat we een halve meter wegzakten in de sneeuw, ofwel omdat het zijwaarts sneeuwde, ofwel omdat de parkwachters zeiden ‘nonono not possible’, ‘INTERZIS IARNA’, vertaal dat maar eens ;) Mijn bluetooth-oortjes bleven tijdens mijn ochtendloopjes veilig in de mobilhome zodat ik eventueel reeds ontwaakte beertjes zou horen voordat ik word opgepeuzeld. Voor de bezochte plekken verwijs ik jullie graag door naar onze Polarsteps. Desalniettemin hier toch een greep uit de bezochte nationale parken: Bucegi, Ciucas, Piatra cariului, Ceahlau, 7 scarii, Rodni, Pietrele Doamnei, Red Ravine, Turda Gorge, Beliora en ook een kleine wandeling in het Fagarasgebergte maar dat was maar een kleintje doorheen de autotunnel en terug.

We staken van Bulgarije naar Roemenië de Danube (Donau) over van zuid naar noord. De allerlaatste dagen van maart staken we weer de Danube over van oost naar west om in Servië te geraken. Het is bijzonder dat de natuur de grens kan opeisen tussen twee landen. Hier is het de rivier en op andere plekken zijn het de bergen.

Zoals jullie hierboven lezen was het deze maand wel echt 31 dagen natuur. En we wouden ook niets liever. We hadden wel ‘rustdagen’ gepland in steden maar beslisten al snel dat we deze dagen liever in de bergen spendeerden. Het verblijf in het Ice hotel aan het Balea Lake was echt een ervaring. Zowel slapen in een bed van ijs als het nog indrukwekkendere isolement. Hoog in de bergen, kijkend naar het leven in de steden, kijkend naar de sterren en de schoonheid van het ongerepte witte deken dat zich hier heeft open gelegd. En we hoorden ’s avonds… NIKS. Het voelde alsof de tijd hier trager ging dan daar beneden. Prikkelarm :) Na die 24 uur waren we ook allebei zo ontspannen als maar kan zijn. We sliepen op een hard bed van ijs met vele dekens bij -2°C maar het was alsof we terugkwamen van een spa met sauna! We weten dat we zeker niet de enigen zijn maar om helemaal eerlijk te zijn: wij worden gewoon écht intens gelukkig van zo in de natuur te zijn. Deze maand beseften we meer dan ooit hoe groot de discrepantie tussen het tempo van de natuur en het tempo dat de mens zich heeft opgelegd is. De natuur is stil en vredig maar ook zeer sterk. De natuur zal hier lang na onze levens zijn. Wij moeten voor haar zorgen maar wij zijn hier wel te gast en als we het verprutsen is het niet zij die het loodje zal leggen, maar wij.

Myrthe begon deze maand met een identiteitscrisis (ik dacht eerst dat het de tijd van de maand was maar het duurde te lang), schreef uiteindelijk een E-book om je dromen waar te maken (in 7 stappen) en werd voor 1 dag 3 maanden zwanger. En ik, ik deed m’n ding. Ik genoot van het plannen van routes, kijken naar de natuur, kijken naar mijn fake-zwangere vriendin, lopen, frustreren in mijn pijnlijke heup, een beeld vormen over Europa en over de toekomst. De tijd staat niet stil, en we worden er niet jonger op (heftig om te zeggen als je nog geen dertig bent). Maar ik voel dat we geen 100% maar 200% leven aan het toevoegen zijn aan onze tijd hier. Ik las ook het E-book van Myrthe en de vraag ‘Wat ga ik met mijn leven doen?’ is inderdaad te vaag. Momenteel zit ik in de fase ‘Wat doe ik graag?’ en van daaruit zal blijken waar de toekomst naartoe gaat. En wat die toekomst ook mag brengen, ik zen gelukkig nu hier in mijn mobilhome met de persoon die ik het liefste zie op de plaats waar ik op dit moment het liefst ben. Elke dag rijden we naar een nieuwe bestemming, verder de toekomst in. Niks dat ik liever wil.