Drie maand onderweg

MYRTHE

Vandaag zijn we exact drie maand onderweg. 12 januari pas, want ons vertrek werd drie dagen uitgesteld omdat we wachtte op vierseizoensbanden. Maar vandaag dus drie maand onderweg, drie maand, drie maand

- zonder wasmachine, vaatwasser of boxspringmatras

- zonder oven, zonder stofzuiger of haardroger

- zonder oude vrienden en met slechts een paar familieleden die op bezoek kwamen

drie maand

- zonder lekker lang en warm douchen

- zonder auto om snel ergens naartoe te gaan

- zonder wifi-verbinding waar en wanneer we maar willen

Drie maand onderweg, in een kleine, nee, middelgrote mobilhome en toch vinden we het heerlijk.

De tijd vloog, de zolen sleten, de motor draaide. We hebben gelachen en geweend, gewandeld, gelopen en gefietst. Gevaren, gekookt, geklommen, gekajakt, gewassen en gepoetst. Muziek geluisterd, gelezen, pareltjes gemaakt en nagedacht. Nagedacht over het verleden en nagedacht over de toekomst. Nagedacht over onszelf, de maatschappij en de rat race. Dromen gedroomd en plannen gemaakt, plannen over een droomhuisje en plannen over de toekomst. Een toekomst die we trouwens nog steeds met twee zien, dicht bij elkaar. Voor wie het weten wil - Mathi en ik doen het nog steeds prima als liefjes. Tot hiertoe nog geen scheiding der wegen overwogen, het gaat verbazend goed zelfs! Al weet iedereen die Mathi kent dat dat ook echt niet moeilijk is, met hem samenleven <3 #luckybastard!

De toekomst dus, nabij en veraf. Voor de toekomst vanaf morgen besluiten we meer op ons gemak te reizen. We komen los van de route en bijhorende timing die we vooraf opgesteld hadden. Trager reizen, minder rijden, meer genieten en in het moment leven. Meer ruimte voor kansen en goesting, meer voelen en minder denken. Dat is hoe we het willen aanpakken. Waarschijnlijk dus geen Scandinavische landen dit jaar, of ja, Denemarken misschien. We zien wel! We laten ons leiden door wat goed voelt, en door ons hart. En door de zon, ja, ook daardoor!

Of we ondertussen al veranderd zijn? Moeilijk te zeggen over onszelf. Onze mamaatjes vonden alvast van niet, al voelt het voor ons toch een beetje van wel. we hebben het gevoel onszelf beter te kennen en dichter bij onszelf te zijn gekomen. Het werd duidelijker wat we wel en wat we minder interessant vinden, waarvan we veel en waarvan we minder willen doen. Wie we echt, nee, wie we meer zijn, ofzo. Dichter bij de essentie? Zo zeggen ze dat toch he? Das wel fijn! Veel plannetjes en een sterkere mening. Het werd duidelijker wat onze belangen zijn, en wat die van een ander. En een beetje bang of we ook nog met anderen kunnen leven, dan mezelf en mijn lief. Ik hoop alvast van wel, want er zijn pareltjes thuis! Parels van een mama en een broer, parels van familie en parels van vrienden! Hoe gek het ook klinkt - want we zijn het leven van ons dromen aan het beleven én potverdekke dat zouden we nog lang kunnen 'volhouden' - toch kijk ik er ook naar uit om thuis te komen.

Het lijkt alsof ik door mijn leven te bekijken van op een afstandje, meer goesting heb gekregen om er weer naartoe te gaan. Misschien omdat het onbereikbaar is nu? Dus aantrekkelijker? Omdat ik meer besef wat we hebben, daar thuis? Ik miste zelfs mijn job he? Of ja, waarschijnlijk vooral de collega's, of was het dat sneeuwmanpak? ;)

Bon ja, goesting om terug te komen dus! Goesting om met al die ideëen aan de slag te gaan! Een jobje in bijberoep, als freelancer? Misschien! We broeden nog wat verder, en komen wel thuis als het er tijd voor is. Tot dan nog vooral genieten! Lezen, schrijven en wandelen, lachen en fietsen, schelpen verzamelen en mezelf vinden... Hmmm het leven van mijn dromen!

MATHIAS

3 maanden zijn we al onderweg. De jubileumdag had niet idyllischer kunnen zijn eigenlijk. Wandelingetje aan een ingesloten baai waar zeeschildpadden hun eitjes komen leggen, flamingo’s in Salinas, veel vogels, zonnetje, medecamperaars en een oud kasteel boven op de berg van waarop je in elke richting zeker 30km kunt kijken… Afgelopen maand begon in Zuid-Portugal toen we nog met Oriana en Thomas in een pizzeria in Lagos zaten. Op een maand tijd hebben we de hele kust afgereden via de costa del sol, Sierra Nevada, enkele woestijnen doorkruist in onze metalen-sandwichpanelen kameel. In diezelfde maand hebben we kerst gevierd met twee - tot dan toe - onbekende Vlamingen die we nu wel vrienden mogen noemen. Familie bezocht in Barcelona en Girona, en nieuwjaar gevierd op de Plaza Espana. Vervolgens, om de maand af te sluiten, hebben we op de laatste 8 dagen wel 3 boten genomen om van Barcelona in Griekenland te geraken. In die 8 dagen zagen we hoe mooi Sardinië was. Al zijn we geen van beide al in Slovenië geweest, de hike in Gorropu deed ons toch aan het groene paradijs in Slovenië denken. In die 8 dagen reden we door Italië, snoven we wat geschiedenis en vulkaanassen op in Naples/Pompeii/Vesuvius om dan de 8 dagen-durende reis dwars door de middellandse zee (#arnouthauben) af te sluiten met een ferry van 16,5 uur waarop we na een uur allebei zeeziek waren en de tijd tergend traag vooruit ging. Koud lijden op het dek en met de wind mee proberen kotsen. Mooie afsluiter van een maand waar we het tempo al wat lager probeerden leggen. Meer gelezen, meer nagedacht. En nu na de ferry’s voelt het als een echt nieuw hoofdstuk. Een hoofdstuk waarin we naar onszelf kijken en elke keuze die we ooit hebben genomen misschien herevalueren. Lezen is iets dat ik verwaarloosd heb en dat wordt echt onderschat. Lezen doet echt deugd. Mensen hebben landbouw uitgevonden en door de bevolkingsgroei die daaruit is gevolgd kunnen we ook niet meer terug naar de simplistische levensstijl van daarvoor. Da heb ik dus geleerd met te lezen, slimmerik ik. Awel, die micro-avontuurtjes, die weekendjes en die scoutskampen die brengen ons allen wat meer terug naar de essentie van ons mens-zijn denk ik. Back-to-basics zeggen we dan. Ma da is dus écht zo he! Zin in de volgende maanden met elkaar, met Billie en met Europa op ons eigen manier en tijd. Tijd is misschien wel het kostbaarste goed. Je kan het geven en nemen, maar niet terugdraaien. Je kan het enkel maar zo goed mogelijk invullen… denk ik dan hé.