Niet altijd rozengeur en maneschijn...

Ze hadden mij gewaarschuwd, mijn vrienden. Omdat ik mezelf zou tegenkomen, onderweg, op het zogenaamde 'leven van ons dromen'...

Wist ik veel waar zij het toen over hadden. 'Mezelf tegenkomen', wat bedoelen ze daarmee? Op mijn limieten botsen? Me ergeren aan mezelf? Onzeker worden en mezelf volledig waardeloos voelen?

Ik denk dat ik ondertussen begrijp waar zij het over hadden... 'Het leven van ons dromen' - ik moet eerlijk zijn: het is niet altijd rozengeur en maneschijn. De laatste maand eerder weinig van dat. Er is veel gebeurd, en ik weet niet waar eerst te beginnen. Het meest onverwachte? We kwamen naar België, we kwamen naar huis. Gelukkig niet omdat dit leven toch niets voor ons blijkt te zijn en gelukkig ook niet omdat we het niet meer met elkaar kunnen vinden. Helaas wel om afscheid te nemen, van een van mijn meest dierbare en dichtste familie. Guy Baets - een beetje een grote broer, een beetje mijn beste vriend en een beetje een lief zoontje in elkaar. Ik zou uren over hem kunnen schrijven, zoals we deden voor de uitvaart. Maar wat ik nu vooral wil meegeven is dat ik dankbaar ben. Dankbaar voor wat ik van hem mocht leren, dankbaar voor zijn warme knuffels, dankbaar voor alle intens fijne momenten en dankbaar om op ons te wachten tot we weer bij elkaar waren. Geen seconde getwijfeld om die kans te grijpen. Geen seconde spijt van gehad.

Twee weken later vertrokken we (met tegenzin om een tweede keer afscheid te nemen van onze geliefden) terug naar Bulgarije. Benieuwd naar welke 'klop' ik nog zou krijgen. Het is vreemd hoe het leven toch gewoon verder gaat na zo'n gebeurtenis. We probeerden ons ritme terug te vinden en te ontprikkelen van thuis. Het was intens om thuis te zijn en vooral absurd hoe snel je weer meedraait in een maatschappij vol stress en haast.

Gelukkig aardden we snel weer in onze wereld, op ons eigen tempo. De natuur doet wonderen, vooral als je het nodig hebt. Ik had - eigenlijk zoals altijd, maar goed - veel aan Mathi. Hij wat minder aan mij denk ik. Veel beeld zonder klank, weinig energie, slechtgezind wakker worden... Hij moest het allemaal ondergaan.

Ik heb de droom om een mini onderneming op te starten. Hiervoor verdiep ik me vaak in verschillende topics aan de hand van podcasts, e-books, webinars, boeken... Dit alles kan soms nogal overweldigend overkomen en me helemaal uit mijn sokken blazen. Dan begin ik weer bij start, of zelfs daar nog voorbij. Dan twijfel ik over mezelf, mijn kunnen, mijn kennis, mijn lief, mijn bijdrage... Over zowat alles eigenlijk. Zelfontwikkeling, gezondheid, human design, gedragsverandering... er is zó ontzettend veel waar ik me in wil verdiepen. Als je op het internet zoekt komt er nooit een eind aan.

Het is dan belangrijk te beseffen dat het oké is om soms onzeker en zoekend te zijn. Dat het zelfs heel normaal is en iedereen daar nu en dan door moet. Het is belangrijk jou er niet aan te laten vangen maar juist je knop om te draaien en door te gaan. Alles begint bij een eerste stap. Ook alle anderen waar je zo naar opkijkt zijn ooit begonnen met een eerste steen. Niemand startte een nieuw pad zonder zelf eerst de weg te zoeken. Misschien kunnen we zelfs stellen dat alles ontstaat uit een soort (identiteits)crisis. Magic never happens in the comfort zone. Het hoort gewoon bij het leven. Laat los waar je mee bezig bent en ontspan of doe iets wat je leuk vindt en waaruit je voldoening krijgt. Jij bent diegene die jouw leven in handen heeft. Jij bent diegene die telkens opnieuw een keuze mag maken. Jij beslist. Kies voor jezelf en wordt je eigen beste zelf! Er zijn al genoeg anderen!